Na tym tle interesująco wygląda sukces wyborczy Unii Wolności. Jeszcze rok temu jej notowania były fatalne, a ona sama przypominała zbędny ewolucyjnie organ, któremu grozi powolny zanik. Jak się zdaje, "ludzie rozumni" doszli tymczasem do rozumnego wniosku, że na scenie tak dramatycznie (i nie bez ich dyskretnego udziału) przepołowionej zostało jeszcze miejsce dla neutralnego arbitra, który nie tylko to starcie gigantów potrafiłby przetrwać, ale i później okazałby się niezbędny, aby zwycięzca mógł spożywać owoce swego tryumfu. Negacjatorzy umowy koalicyjnej ze strony AWS boleśnie się o tym teraz przekonują.
     W rzeczy samej - chłodne "niezaangażowanie" stało się dla UW koniecznością, gdyż trudno byłoby się spodziewać, że Unia przewyższy nagle w pobożności Maryjanów z AWS (choć to za jej rządów wprowadzono religię do szkół i negocjowano cichcem konkordat!), albo dorówna w światłym libertynizmie towarzyszom z SLD (choć to właśnie związana z UW "Gazeta Wyborcza" pierwsza zdemaskowała "ciemnogród" oraz "faszystę" Cejrowskiego). Dlatego Unia przeprowadziła kampanię wyborczą bardzo sterylną i bardzo profesjonalną - a w istocie niewiele różniącą się od kampanii reklamowych, których celem jest wprowadzenie na rynek nowej czekoladki albo proszku do prania.
     Jej głównym celem nie było odebranie komukolwiek zwolenników, lecz zwracała się ona do tej części elektoratu, który w badaniach socjologicznych określany jest jako "płynny" bądź "niezdecydowany". Ludzie tacy mają zazwyczaj przekonania "pięciominutowe" - jeden reklamowy clip, jeden plakat na ulicy wystarczy, by je urobić, ale żywot ich krótki i wymaga powtarzania bodźców. Unię wszelako było stać (dałbym wiele, by poznać sekrety tej prosperity!) i na setki ogromnych plakatów z tchnącym profesorskim optymizmem Balcerowiczem, i na kilkadziesiąt płatnych reklam wyborczych w telewizji.
     Oddające "ponadpodziałowego" ducha tej kampanii, ale niezbyt fortunne hasło: "w lewo? w prawo? zawsze do przodu!" (złośliwi zmieniali zakończenie na: "zawsze do żłobu!") błyskawicznie zastąpiono doskonale już neutralnym sloganem: "Mądry wybór, lepsze życie". Ponieważ zaś wszelkich niezdecydowanych łatwo zniechęcić "radykalizmem" - a często odbierają oni w ten sposób każdą jasno i zdecydowanie wyrażoną opinię - Unia starannie unikała tematów światopoglądowych, co np. ludziom poczciwie chodzącym do kościoła i jednocześnie dziko nienawidzącym kleru (a niemało jest u nas takiej schizofrenii) dawało poczucie pewnego komfortu psychicznego - nareszcie wybierając nie musieli wybierać!
     Znalazł się też i miły suwenir dla wyborców wyrafinowanych, lubiących tzw. "racjonalne argumenty" - słynny II Plan Balcerowicza. Zauważono wszakże - nie ja jestem autorem tego porównania - jak niepokojąco Plan ów przypomina tajemniczy składnik TAED występujący w reklamowanych proszkach do prania, o którym wiadomo jedynie to, iż działa wspaniale, czym nieskończenie przewyższa pozostałe "zwyczajne proszki". Prawda, poza kilkoma niezawodnymi banałami, że budżet powinien być zrównoważony a deficyt handlowy - mały, nikt nic więcej o treści II Planu Balcerowicza powiedzieć nie umie. Czy aby nie z tego powodu, że trudno barwnie i długo opisywać szyld zawieszony na wystawie?...
     Właśnie do zwodniczego szyldu przyrównuje w "Albo, albo" Kierkegaard to, co filozofowie mówią o rzeczywistości. Czyż bowiem słowa profesorów - także profesorów ekonomii! - nie są jak ów zawieszony w oknie antykwariusza szyld: "Tu się prasuje". "Bo kiedy kto przyniesie tu swą bieliznę do prasowania - dodaje smętnie Kierkegaard - okaże się, że tylko szyld jest na sprzedaż".      

eLeS

Janusz Strankowski

NAPISZ PO INFORMACJE!